Jeuk!

Jeuk!

Illustratie: Tomas Schats

Vijf minuten binnen en meteen al jeuk. Dat komt niet door de deelnemers hoor, want ik ken weinig mensen op de CVOI. Nee, het moet te maken hebben met mijn al dan niet tijdelijke fixatie op jeuktermen in het onderwijs. Deze woensdag staat deel 2 van mijn interview met Japke-D. Bouma in NRC en wij hebben samen nogal gegniffeld om veel modieuze termen die je in het onderwijs tegenkomt. En laat nou net déze conferentie vergeven zijn van die termen.

Net deze ochtend heb ik tijdens mijn lessen nog uitgelegd aan mijn studenten wat signaalwoorden zijn, hoe je hoofdgedachte en onderwerp van een tekst uit elkaar kunt houden en hoe je je kortom, goed kunt voorbereiden op een examen Lezen en Luisteren. En als ik op deze conferentie lees en luister, raak ik zelf het spoor bijster.

Het begint al met de keynote speech. Ik vind ’thematoespraak’ een mooie alliteratie, net zoals ik ’themaspreker’ een goed woord vind. Dat zal wel hopeloos ouderwets zijn,  maar van keynote spreker Filip Dochy leer ik in twintig minuten dat ik inderdaad hopeloos ouderwets ben. Zijn oproep ‘stop met lesgeven!’ vind ik overigens best verfrissend –stenen zijn er om in de vijver gegooid te worden- maar hij raakt me vervolgens kwijt. Dat zal komen doordat hij op unilaterale wijze vertelt dat wij niet meer op unilaterale wijze dingen moeten duidelijk maken, maar hij heeft ook nogal last van haast. Hij wil ons namelijk vertellen dat we High Impact Learning bij onze studenten bereiken door de bouwstenen Urgency, Learner Agency, Action&Sharing, Collaboration&Coaching, Hybrid Learning, Flexibility en Assesment as learning. Dat ging voor sommige mensen een beetje te snel denk ik,  dus nog even voor de mensen achterin: High Impact Learning bij onze studenten door de bouwstenen Urgency, Learner Agency, Action&Sharing… ach laat ook maar. Dochy is trouwens eerlijk genoeg om toe te geven dat zijn verhaal bij ons waarschijnlijk niet beklijft, gelukkig heeft hij een youtubekanaal en een aantal boeken.

Na een geweldige muzikale, interactieve act van de Tin Men –die samen met het publiek een compositie maken, ja, dat kan!- is er een mer à boire aan workshops, talks en lezingen. Ik zie veel ‘innoveren’ voorbijkomen, excellentie, ambitie, ‘learning’ (dat is toch gewoon leren? Of kent het Engels meer nuance?), activerende werkvormen, vakmanschap…. Het overvalt me ineens. Wat doe ik hier? Ja, zelf een talk houden van 12 minuten (is écht een goede werkvorm!) over hoe ik samen wil leren met mijn studenten. En toegegeven, ik heb er zélf ook een hip etiket op geplakt: ‘community learning’. Jeukterm, volgens sommigen. Zo sta je in het NRC te vertellen dat we daarmee moeten stoppen, zo gebruik je er zelf eentje.

Aan het eind van de middag loop ik rond op de conferentie en vraag me af wat een buitenstaander zou denken als hij nietsvermoedend nu de Harmonie binnenloopt. Hij zou kunnen gaan naar een workshop waar duidelijk wordt gemaakt dat ‘creativity belangrijk is om (out-of-the-box) oplossingen te vinden voor problemen waarvan we nu het bestaan nog niet kennen’. Toegegeven, ik ben niet naar die workshop geweest. Het lijkt me namelijk niet zo zinvol om problemen te gaan oplossen die ik niet ken. En waar ik creativity out of the box vandaan haal (Naschrift: de bezoeker kon er niet naar toe. Wegens ziekte was de workshop vervallen).

Swanhilde Kieft bij haar workshop ‘Green School‘

Maar er is hoop. Ik loop in een grand cafeetje een workshop binnen. Er staat een jonge docente van Nordwin uit te leggen hoe zij in een digitale omgeving haar studenten uitdaagt om Engels te leren. Het heet Green School. Engels, ja, maar dat mag: dat is haar vak. Swanhilde Kieft staat met zoveel liefde, enthousiasme,  en vooruit, passie, te vertellen over haar lessen dat ik er zelf enthousiast van word. Ze komt koud van de lerarenopleiding en ze weet nu al hoe ze haar studenten moet stimuleren. Luisterend naar haar denk ik: we moeten nooit, maar dan ook nooit stoppen met lesgeven!

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin