Humorworkshop
Vanavond mocht ik mij vermaken bij de Humorworkshop. Ik had ook kunnen kiezen voor een soort liturgisch trommelen, of een cursus verleiding, maar wat moet je met dat laatste nu nog op mijn leeftijd?
Nu is een humorworkshop iets wat je met de nodige argwaan moet benaderen, zeker voor zo’n redelijk zwartgallig persoon als ik. Het zal me toch niet gebeuren dat ik daar straks tranen met tuiten aan het lachen ben, met een stel wildvreemden die je dan bij de voornaam moet noemen, mogelijk zelfs met een stel managers! Alles liever dan dat.
En ja hoor, daar was er eentje, geheel gekleed in pak: een bestuurder van een niet nader te noemen grote ROC nota bene. En zowaar, hij lachte. Reeds bij het begin der workshop heerste een jolige stemming, maar aangezien het een avond-workshop na een intensieve dag congres-volgen was, had dit even zo goed een cursus ‘Cratieve rouwverwerking’ kunnen zijn, het had niet uitgemaakt qua sfeer. Wanneer je maar genoeg gratis bier en wijn verstrekt krijgt bij het diner aan de sta-tafels, dan wil je overal om lachen, zelfs wanneer je in het onderwijs werkzaam bent.
De cursusleidster, een frivool type, begon met zich voor te stellen: “Mijn naam is Rita Blote”. Wel, dan zit de stemming er al meteen in. Ik kan haar hier rustig vermelden, zij zal er ongetwijfeld wel de humor van in zien en ik kan de workshop dan ook bij iedereen aanbevelen. En als zoiets klinkt uit de mond van iemand die redelijk allergisch is voor workshops, dan moet dat wel een extra stimulans zijn.
We lachen namelijk veel te weinig. Waar we dat in de jaren ’50 zo’n 54 minuten per dag deden, doen we dat nu nog maar 8 minuten per dag. Nu is het natuurlijk wel zo dat wij in het onderwijs voortdurend blauw liggen om wat er nu weer door Den Haag en aanverwante onderwijsadviesbureau’s bedacht is, dus in het onderwijs is lachen gemeengoed, en een uitstekend middel om te overleven.
Humor maakt het zelfde stofje aan dat ook actief is wanneer je verliefd bent. En wie zou dat nu niet de hele dag willen zijn? Een bedaarde vijftiger merkte tijdens de workshop op dat hij daar ongeveer een dagtaak aan had, dus zo’n persoon moet ongeveer op een roze wolk door de onderwijspraktijk heen dartelen. Ik pleit dus voor een een school waarin vooral veel gelachen wordt. En dat verliefd zijn laten we maar aan onze doelgroep over. De rest komt dan vanzelf.
“Bij hem ( of haar ) kon je lachen joh!”, is toch wel de meest gehoorde kreet op reünies. Humor blijft dus hangen, meer dan een rijtje Duitse voorzetsels: Mit, nach, nebst, bei, seit, von, enzovoort
Een vriendin van ons kent dat rijtje nog steeds volledig uit haar hoofd. Achter elkaar zegt zij de hele riedel op. Alleen: als je haar vraagt naar de betekenis, dan heeft ze geen idee. Ze weet het als een zinnetje aanééngesloten woorden. Omdat die leraar zo vreselijk streng was, zo vreselijk humorloos, en omdat hij het er met donder en geweld heeft ingeramd. Zó bang was ze voor die man.
Humor is bevrijdend, werkt genezend zelfs. Onderzoek heeft dat aangetoond. Afgelopen week was ik bij de tandarts, die gruwelijke dingen met mij dreigde te doen. Mijn twittervolgers weten er alles van. Ik vreesde met grote vreze mijn presentatie tussen opeen geklemde tanden te moeten houden. Desnoods maar twitteren in zijn geheel.
En nu: haast nergens meer last van. Zie er de lol maar van in. Het is net modern onderwijs. Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt. Desnoods als een boer met – in mijn geval – nog een beetje kiespijn
Geen berichten